We hadden al twee jaar nauwelijks tijd voor onszelf en elkaar... Nu eindelijk wel

Nineke van der Toolen is werkzaam bij Achmea Rechtsbijstand, waar ze verantwoordelijk is voor de coördinatie van de werkzaamheden van juridisch adviseurs. Ze woont met haar vriend Roland, zijn dochter van negen en hun zoontje van twee, Boris, in Tilburg. Boris is blind geboren, en heeft daardoor extra zorg nodig. Sinds afgelopen zomer maken zij via Achmea gebruik van Zorgoppas. 

Hoe ziet jouw gezin eruit?
“Twee jaar geleden hebben Roland en ik samen onze zoon Boris gekregen, een prachtig mannetje. Bij de geboorte werd al snel duidelijk dat hij blind is, later bleek dat het gevolg van het syndroom van Norrie te zijn. Omdat dit syndroom niet veel voorkomt is er nog veel onduidelijkheid over. Er bestaat een kans dat Boris zich minder goed zal ontwikkelen dan andere kindjes, dat hij gedragsproblemen zal ontwikkelen en er is een kans op gehoorvermindering vanaf de pubertijd. Dit brengt veel onzekerheid en grote uitdagingen met zich mee voor Boris, maar ook voor ons als ouders.’

“We hadden al twee jaar nauwelijks tijd voor onszelf en elkaar. Door Zorgoppas kunnen wij nu weer samen tennissen, iets wat we heel graag samen doen. Dat geeft mij echt de ruimte om weer mezelf te zijn en niet alleen te hoeven zorgen.”

Hoe hebben jullie de zorg voor Boris georganiseerd?

“We hebben opvang voor Boris tijdens werktijden, opa’s en oma’s passen op, hij gaat één dag in de week naar een kinderdagverblijf en Roland en ik passen beide een dag op. maar Boris heeft een druk leven met een oefengroepje bij Visio, fysiotherapie, logopedie en regelmatig onderzoeken. Buiten werktijden om zijn wij altijd bij hem, en omdat er geen familie in de buurt woont kunnen we niet zomaar een oppas voor een uurtje regelen. We hadden al twee jaar nauwelijks tijd voor onszelf en elkaar. Door Zorgoppas kunnen wij nu weer samen tennissen, iets wat we heel graag samen doen. Dat geeft mij echt de ruimte om weer mezelf te zijn en niet alleen te hoeven zorgen.”

Hoe heb je over Zorgoppas gehoord?

“Via de moeder van Rolands dochter. Zij werkt toevallig ook bij Achmea en had erover gehoord. Een tijdje later vertelde ook mijn eigen leidinggevende over Zorgoppas. Met haar praat ik regelmatig over mijn gezin. Ik heb me vlak na de geboorte ziek gemeld, omdat ik de klap moest verwerken, energie tekort kwam en me moeilijk op mijn werk kon concentreren. Daar had en heb ik nog steeds goede gesprekken over met mijn leidinggevende. Ik hoop en denk dat ik door Zorgoppas nog meer energie zal overhouden voor werk en leuke dingen”

Vond je het spannend om Zorgoppas in te zetten?

“Ik voelde een enorme drempel om van Zorgoppas gebruik te maken. Ik vroeg me af of het wel iets voor ons zou zijn en of hij wel ‘zorgbehoevend’ was, aangezien Boris niet in een rolstoel zit en ook geen medicijnen slikt. Ook zijn er al zoveel personen in Boris zijn leven, er is al zoveel zorg om hem heen georganiseerd. Ik vroeg me af of hij wel goed zou reageren op nóg een nieuw persoon. En daarnaast wil ik niet alleen dat Boris blij is, maar ook de oppas. Want als hij urenlang overstuur is moet de oppas wel weten hoe je daar mee om moet gaan. Boris is een pittig mannetje en je hebt je handen vol aan hem. Je wilt graag dat degene die op hem past weet hoe je met hem om moet gaan, en wat je moet doen als hij bijvoorbeeld met speelgoed gaat gooien omdat hij iets niet snapt of als hij in paniek raakt.”

Hoe is dat nu? Zijn je twijfels weggenomen?

“Zorgoppas heeft ons tijdens het aanmeldproces best wel een beetje gepusht. Er kwamen twee potentiële oppassen langs om kennis te maken en we moesten een aantal dingen regelen. Daar keken we enorm tegen op. Doordat Zorgoppas regelmatig contact opnam om te vragen of alles al geregeld was, kwam er meer tempo in. De medewerkster van Zorgoppas die mij te woord stond heeft zelf ook een kindje met een beperking, en maakt ook gebruik van een zorgoppas. Door haar ervaringsverhaal zo aan de telefoon te horen geloofde ik nog meer dat dit een uitkomst voor ons kon zijn. Achteraf denk ik dat als zij dat niet hadden gedaan, we nu nog geen oppas hadden gehad.”

Hoe verliep het match-proces?

“We werden door Zorgoppas aan twee potentiële oppassers gekoppeld. Beide zijn bij ons thuis geweest om kennis te maken. Beide waren hele goede kandidaten, maar bij één had ik gelijk een heel goed gevoel. Ze was zo ontspannen en Boris schoof direct naar haar toe. Ze hebben een kwartier lang alleen maar lol met elkaar gehad. Vervolgens heeft ze twee keer op Boris opgepast om te kijken of dat voor iedereen prettig was. De eerste keer ben ik 1,5 uur in de omgeving gaan wandelen, zodat ik wel in de buurt was. Toen ik wegging had Boris een huilbui, maar toen ik thuis kwam waren ze samen aan het knuffelen en muziek aan het luisteren. De tweede keer trof ik ze hard lachend in de kamer aan. Toen dacht ik, ik had ook nog wel wat langer weg kunnen blijven.”

Wat zou je andere ouders graag mee willen geven?

“Dat ze ervoor moeten gaan, echt. Vooral van overheidsinstellingen krijg ik veel te horen dat het logisch is dat je voor je kind moet zorgen. Dat is ook zo, maar zeker als je ook nog extra zorgen hebt om je kind is tijd voor jezelf zo belangrijk. Je moet daarin echt op jezelf passen. Sommige ouders hebben misschien wel familie in de buurt die kan oppassen als het nodig is, maar ik heb zelf dan toch altijd het gevoel dat ik diegene belast. Bij een zorgoppas heb je dat gevoel totaal niet meer. De oppassen hebben veel motivatie en ze hebben er echt zin in. Het is even investeren om alles in gang te zetten, maar eenmaal daar levert het je zoveel op!”